.jpg)
Daar stond ik dan... op een heuvel bij een kapel in Verona. En de tranen stroomden over mijn wangen. Ik was zo ontzettend trots op mezelf daar. Trots dat ik zo gevoeld had om mijn impuls/mijn drang te volgen. Ik was net gescheiden en mijn baan stond op losse schroeven. Waar ik altijd vol controle en angst zat en ook ontzettend moe voelde ik 1 ding. Ik was het zat om voor anderen te moeten zorgen. Ik had mijn baas op gebeld om te vragen of ik 1 maand verlof op kon nemen. En binnen 2 uur had ik akkoord, waar ik toen heel verbaasd over was. Nu weet ik dat als iets de bedoeling is, het universum alles in zijn werk stelt om het uit te laten komen. En binnen een maand had ik een open treinticket geregeld en ging ik alleen reizen door Europa.
Je angsten over stappen is niet iets wat je zomaar doet, althans ik niet. Ze kunnen je enorm weerhouden om stappen te maken. Al die stemmetjes... en toch was dit moment er en heb ik later meerdere momenten gehad waarbij de drang groter was dan de angst en ik dingen anders deed. Omdat ik voelde dat het op dat moment nodig was, een soort oer-gevoel. En dat waren vaak mijn grootste doorbraakmomenten. Daar op die heuvel besefte ik me hoe ontzettend trots ik op mezelf was, dat ik dit maar mooi gedaan had. Diegene die dacht nooit dingen alleen te kunnen doen, die angst in het donker had, etc. Nu op een berg staand in Italië, kwetsbaar en zo intens trots. De hele reis was een aaneenschakeling geweest van momenten waarop ik zelf dingen mocht beslissen, uit mocht zoeken, hulp mocht vragen, mocht vertrouwen (allereerst op mezelf) en ook op anderen, genieten, ontdekken en spelen. Eigenlijk alles wat we zouden mogen leren in het leven en ons niemand leert. En kiezen voor jezelf, hoe doe je dat dan?
Door heel klein te beginnen. In het begin weet ik nog dat dat ging over kiezen wat ik wilde eten, of ik thee of koffie wilde, etc. En als ik twijfelde stil te gaan staan en te schrijven.
